Όλοι έχουμε πέσει κάποια στιγμή στη ζωή μας. Ειδικά σε μικρή ηλικία. Ουσιαστικά το πρώτο που μαθαίνουμε να κάνουμε είναι να πέφτουμε. Μετά να σηκωνόμαστε…και να ξαναπέφτουμε. Έως ότου μάθουμε να στεκόμαστε και να περπατάμε…και πάλι όμως κάποια στιγμή θα ξαναπέσουμε…αλλά δεν θα μείνουμε για πολύ κάτω. Θα σηκωθούμε, άλλες φορές αλώβητοι, άλλες φορές πονώντας για λίγο ή ακόμη με ένα τραύμα. Πόσες φορές δεν γυρίσαμε στο σπίτι με κλάματα και αίματα στα χέρια και στα πόδια από το πάρκο, το γήπεδο, το σχολείο; Και η μαμά πάντα μας έλεγε “δεν πειράζει θα μεγαλώσεις, θα γίνεις δυνατότερος κτλ.”.
Αυτό που διαφέρει τους “μεγάλους” από τους “πιτσιρικάδες” είναι ότι οι τελευταίοι έχουν άγνοια του κινδύνου. Όλοι. Δεν μπορούν να σκεφτούν τις επιπτώσεις που έχει μία τους πράξη. Θα μου πείτε και κάποιοι (λίγοι ευτυχώς) “μεγάλοι” που κυκλοφορούν γύρω μας βρίσκονται στη συγκεκριμένη κατηγορία και δεν θα διαφωνήσω. Δικό μου ζωντανό παράδειγμα είναι μία φίλη που οδηγούσε συνεχώς στο όριο αδιαφορώντας προκλητικά για τη ζωή της πριν από 2 χρόνια. Το αποτέλεσμα ήταν να παραβιάσει ένα στοπ με υπερβολική ταχύτητα, να βρεθεί το αυτοκίνητο στον αέρα κάνοντας τούμπες από χτύπημα κάθετα διερχόμενου αυτοκινήτου που επίσης είχε πολλά χιλιόμετρα και να σκάσει το Fiat Panda της ανάποδα. Αποτέλεσμα: 2 αυτοκίνητα για πέταμα, αυτή στο νοσοκομείο για 2 μήνες και συνολική ταλαιπωρία πάνω από 6 μήνες. Τίποτα δηλαδή, αν σκεφτείτε ότι βγήκε από το αυτοκίνητο από ένα μικρό σημείο του παραθύρου του συνοδηγού… Οκ, εδώ θα βρεθεί κάποιος να πει: ατυχήματα συμβαίνουν συνέχεια, αφού κινείσαι στο δρόμο…όχι όμως αυτό, όχι με αυτό τον τρόπο…
Ατυχία, κακιά στιγμή, μοίρα ή έγκαιρη πρόβλεψη, σωστή αξιολόγηση του δρόμου και της κυκλοφορίας, τήρηση των κανόνων ηθικών και γραπτών;;; Η κοπέλα ξαναοδήγησε μετά από λίγο καιρό και μέχρι τώρα συνεχίζει, απλά έχει μεταφερθεί στην “άλλη πλευρά της όχθης”.
Νεώτερος είχα και εγώ το πρώτο μου ατύχημα με αυτοκίνητο. Αιτία; Υπερβολικός νεανικός απερίσκεπτος ενθουσιασμός της στιγμής, που ήταν όμως αρκετός για να βρεθώ με τη μία ρόδα πάνω στο πεζοδρόμιο και να στραβώσω ένα μεταλλικό πασσαλάκι. Έφταιγα εγώ και ο κακός χειρισμός μου. Ευτυχώς τη γλύτωσα χωρίς ούτε μία γρατζουνιά. Φορούσα και ζώνη ασφαλείας (ευτυχώς x2). Όσο είσαι νέος δρας παρορμητικά, ενθουσιάζεσαι εύκολα και όλη αυτή η αδρεναλίνη που προσφέρει η ταχύτητα σε παρασέρνει (επίσης αυτά ισχύουν και για τις ΓΥΝΑΙΚΕΣ…!). Όσο μεγαλώνεις βλέπεις διαφορετικά τα πράγματα, σκέφτεσαι αλλιώς, έχεις αυτοσυγκράτηση, αυτοέλεγχο, μπορείς να ελέγξεις τα συναισθήματα και τις ορμές σου, έχεις υπομονή και αξιολογείς καλύτερα τις καταστάσεις (και τις ΓΥΝΑΙΚΕΣ (;;;;;)).
Πλέον ώριμος (!) και κατασταλαγμένος με το αυτοκίνητο πήρα και μηχανή λίγο παραπάνω κυβικών (750). Πάντα μου άρεσε αυτή η αίσθηση ελευθερίας και ξενοιασιάς που σου προσφέρουν οι 2 ρόδες. Δυστυχώς πριν 2 μήνες, μια βλάβη ενός αισθητήρα και μια επιπόλαιη αντικατάσταση αυτού από μέρους της αντιπροσωπείας, μου “χάρισαν” μια μεγαλοπρεπέστατη πτώση στον περιφερειακό και ένα σπασμένο χέρι, αντίστοιχη των “θεών” του MotoGP. Εδώ ήμουν άτυχος. Ταυτόχρονα και τυχερός αφού είμαι εδώ ακόμα μαζί σας και μοιράζομαι την εμπειρία μου.
Πολλοί θα έριχναν κατάρες στη μηχανή. Δεν συμφωνώ. Εμείς τις φτιάχνουμε, εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τη σωστή λειτουργία και συντήρησή τους. Λάθη κάνουμε όλοι. Όμως όταν στο λάθος ή στην αμέλεια παίζεται η ζωή κάποιου, τότε το λάθος δεν συγχωρείται, γιατί αν συμβεί, δεν μπορείς να γυρίσεις και να το επιδιορθώσεις. Να το ρίξω στην κακή τύχη, που αν πήγαινα από το κέντρο στο σπίτι και όχι περιφερειακά ίσως το γλύτωνα; Ίσως το πάθαινα την επόμενη μέρα…Τις πρώτες 2-3 μέρες έφερνα στο μυαλό μου το περιστατικό και όλα τα πιθανά σενάρια που θα μπορούσαν να συμβούν, θετικά και αρνητικά…χαιρόμουν μόνο που θα γινόμουν καλά 100% και που δεν είχα μαζί μου συνοδηγό γιατί εκεί θα γινόμουν ράκος όσο και λίγο να χτυπούσε.
Επίσης χαίρομαι για την επιλογή μου να φοράω κράνος, μοτοσυκλετιστικό μπουφάν και γάντια. Κράνος που να κάθεται σωστά-εφαρμοστά στο κεφάλι και όχι μια χαλαρή “κατσαρόλα”, εφαρμοστό μπουφάν με όλα τα προστατευτικά και τα απαραίτητα γάντια. Να σημειώσω ότι πέρα από το σπάσιμο, δεν είχα ούτε μια αμυχή. Είναι ενδιαφέρον να δείτε λοιπόν τί έπαθε ο εξοπλισμός μου…
Ας ξεκινήσω με το κράνος το οποίο πέφτοντας από τη δεξιά πλευρά με περίπου 80km/h απέκτησε αυτό και όχι το ΚΕΦΑΛΙ μου ένα ωραιότατο στρογγυλό σημάδι.
Τσουλήθρα Νο1 με την πλάτη επί αρκετά μέτρα πάνω στην άσφαλτο. Εδώ το προστατευτικό καβούκι (μοιάζει με αυτό της χελώνας) έκανε τη δουλειά του και προστάτευσε στο ακέραιο την τόσο ευαίσθητη σπονδυλική στήλη. Κάτι σε στάμπα-σιδηρότυπο μου φέρνει…
Τσουλήθρα Νο2 με τον ώμο, όπου και σε αυτή την περίπτωση μπορεί το σημείο να καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς αλλά ο ώμος μου παρέμεινε στη θέση του χωρίς κανένα πρόβλημα.
Σημείο πρώτης πρόσκρουσης, όπου λόγω του βάρους ολόκληρου του σώματος, δέχτηκε μεγάλη πίεση, με άμεσο αποτέλεσμα το κάταγμα της ωλένης.
Όλα αυτά τα δείχνω για να καταλάβουμε όλοι μας, ότι σε όλα τα πράγματα πρέπει να τηρούμε κάποιους κανόνες ασφαλείας. Βλέπω πολλούς αναβάτες το καλοκαίρι να πηγαίνουν Χαλκιδική με το δίκυκλο τους φορώντας απλά ένα κοντομάνικο, το μαγιό τους και τη σαγιονάρα τους. Φανταστείτε έναν τέτοιο τύπο στο ίδιο ατύχημα…τα αποτελέσματα για αυτόν θα ήταν αν όχι μοιραία, τουλάχιστον βαρύς τραυματισμός με σοβαρά εγκαύματα. Όταν κάνεις κάτι, τουλάχιστον κάνε το ΣΩΣΤΑ!
Η επόμενη ερώτηση είναι αν θα ξανακαβαλήσω μηχανή…ποτέ μην λες ποτέ και για τίποτα…μ’ αρέσει, γουστάρω, είναι τρέλα, είναι πώρωση, είναι πάθος, έρωτας…οδηγώντας τώρα το αυτοκίνητό μου βλέπω κάποιες μηχανές στο δρόμο που μου αρέσουν και στεναχωριέμαι να πω την αλήθεια…το σκηνικό του ατυχήματος είναι πίσω μου σαν ένα κακό όνειρο που ξύπνησα…όμως λυπάμαι γιατί ΔΕΝ έκανα εγώ το λάθος και το πληρώνω τώρα…η λογική μου πάραυτα, λίγους μήνες πριν μπω στην τρίτη δεκαετία της ζωής μου, μου απαγορεύει να συνεχίσω να το κάνω…ας δώσουμε περισσότερο συναίσθημα στις γυναίκες…νομίζω το χρειάζονται περισσότερο από τις μηχανές…!
Όλοι κάποια στιγμή πέφτουμε…σημασία έχει να σηκωθούμε ακόμα πιο δυνατοί…σε κάθε τομέα…
Υ.Γ. Ευχαριστώ όλους εσάς (ξέρετε καλά ποιοι είστε…) που με στηρίξατε αυτές τις στιγμές…σας εκτιμώ από τα βάθη της καρδιάς μου! Φιλιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου